به نقل از «ایمنا»

چرا نمی‌توان از بیابان‌ها برای انرژی خورشیدی استفاده کرد؟

تاریخ انتشار: ۱ شهریور ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۸۵۳۳۵۰۹

بیابان‌ها با وجود تابش مستقیم خورشید و فضای گسترده پتانسیل بالایی برای تبدیل شدن به منابع تولید انرژی خورشیدی محسوب می‌شوند، اما نمی‌توان از این پتانسیل بهره برد.

به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، افزایش قیمت برق و کاهش هزینه پنل‌های خورشیدی باعث شده بسیاری از خانواده‌ها از گزینه نصب پنل‌های خورشیدی بر بام خانه‌های خود استفاده کنند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

از سوی دیگر با افزایش محبوبیت انرژی خورشیدی و فرهنگ پایداری، قیمت پنل‌های خورشیدی به‌طور قابل‌توجهی در سطح جهانی کاهش یافته و ساختمان‌های تجاری، مراکز خرید و بیمارستان‌ها را به سمت بهره‌گیری از انرژی خورشیدی سوق داده است.

در این میان بیابان‌ها با وجود گستردگی بالا و میزان و نحوه تابش نور خورشید پتانسیل بالایی برای مورد استفاده قرار گرفتن برای تولید انرژی خورشیدی دارند. مطالعات نشان می‌دهد که تنها ۶ ساعت انرژی خورشیدی در بیابان‌ها برای مصرف یک سال انسان کافی است.

بیابان‌ها و زمین‌های بایر همچنین دارای یک اکوسیستم بسیار پیچیده هستند که نقشی اساسی در محیط جهانی ایفا می‌کنند و استفاده از آن‌ها برای تأمین روشنایی جهان بسیار ایده‌آل به‌نظر می‌رسد. با این وجود جهان از بیابان‌ها برای انرژی خورشیدی استفاده نمی‌کنند، چراکه ساخت یک مزرعه خورشیدی در بیابان کل محیط کویر را تغییر می‌دهد و با افزایش ۲۰ درصدی بارندگی در کنار ارائه راه‌حل‌های انرژی پایدار، به بیابان فضای سبز اضافه می‌کند.

از سوی دیگر برخلاف تعمیر و نگهداری پنل‌های خورشیدی در شهرها، نگهداری از یک مزرعه خورشیدی در بیابان کار آسانی نیست و محیط خشن بیابان‌ها بر کارایی پنل‌های خورشیدی تأثیر می‌گذارد. گرد و غبار و ماسه‌ای که روی پنل‌های خورشیدی جمع می‌شود نیز عملکرد آن را مختل می‌کند.

از سوی دیگر بیابان بسیار گرم است و نوسان دما در طول روز و شب چرخه‌های حرارتی سریعی را روی پنل‌های خورشیدی ایجاد می‌کند. این چرخه‌ها برای پنل‌ها که به‌طور منظم در معرض حرارت قرار دارند بسیار زیاد است.

علاوه بر این، نصب و راه‌اندازی پنل‌های خورشیدی روی شن و ماسه هزینه نصب را افزایش می‌دهد، چراکه جابه‌جایی شن‌ها و تپه‌های ماسه‌ای، وجود قابلیت سایندگی بادهای معمولی بر شن و ماسه و وقوع طوفان‌های شن عظیم نیاز به انتصابات محکمی دارد. این امر باعث می‌شود زیرساخت پنل‌های خورشیدی در بیابان‌ها گران‌تر باشد.

همچنین پنل‌های خورشیدی مورد استفاده در بیابان‌ها باید قوی‌تر و مقاوم‌تر باشند تا در برابر شرایط اقلیمی سخت کویر مقاومت کنند که این امر نیز عاملی بر افزایش قیمت آن‌ها است‌. ارائه نظارت‌های ۲۴ ساعته در طول هفت روز هفته که برای مزارع خورشیدی صورت می‌گیرد و بالاتر بودن هزینه‌های زندگی این ناظران در کنار افزایش هزینه‌های حمل‌ونقل و اقامت آن‌ها عامل دیگری برای بالاتر بودن هزینه نصب پنل‌های خورشیدی در بیابان‌ها به‌شمار می‌رود.

سازگاری مسئله مهمی است که انرژی‌های تجدیدپذیر در یک بیابان با آن مواجه هستند. همچنین با توجه به گرم و آفتابی بودن بیابان‌ها و به دلیل تغییرات آب‌وهوایی نمی‌توان انتظار تابش مداوم خورشید را داشت و همیشه امکان وقفه در تأمین نور خورشید وجود دارد. به این ترتیب برای جلوگیری از قطع برق لازم است انرژی خورشیدی را ذخیره کرد، اما باتری‌ها بسیار گران هستند و دوام کمتری دارند و علاوه بر این، در طول تولید آلودگی زیادی تولید می‌کنند.

از سوی دیگر پوشاندن بیابان‌ها از پنل خورشیدی هم‌چون پوشاندن شهرها با بتن و آسفالت عمل می‌کند و باعث افزایش میانگین دمای محلی می‌شود.

کد خبر 682205

منبع: ایمنا

کلیدواژه: شهرهای جهان اقدامات شهرهای جهان اخبار شهری خبرهای شهری شهرداری پنل خورشیدی دستگاه پنل خورشیدی پنل های خورشیدی تامین برق از پنل های خورشیدی انرژی خورشیدی تبدیل انرژی خورشیدی به برق برق و انرژی خورشیدی اراضی بیابانی شهر شهروند کلانشهر مدیریت شهری کلانشهرهای جهان حقوق شهروندی نشاط اجتماعی فرهنگ شهروندی توسعه پایدار حکمرانی خوب اداره ارزان شهر شهرداری شهر خلاق خورشیدی در بیابان پنل های خورشیدی انرژی خورشیدی بیابان ها بیابان ها سوی دیگر پنل ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.imna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایمنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۸۵۳۳۵۰۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

کدام نواحی ایران در معرض خشکسالی شدید هستند؟

بارندگی‌های اخیر این پرسش را پررنگ کرده است که از نظر بارش در چه وضعی هستیم؟ آیا خشکسالی تمام شده است؟

به گزارش خبرآنلاین، مهدی زارع، کارشناس محیط زیست، در این‌باره می‌گوید: خشکسالی هواشناسی یک نیروی محرکه طبیعی اصلی بیابان‌زایی است و به دلیل دوره‌های طولانی مدت کم بارش رخ می‌دهد. کمبود آب و همچنین استفاده بی رویه از منابع آبی، عمدتاً برای کشاورزی، تعادل آبی منفی و تغییر در پوشش گیاهی ایجاد می‌کند و بیابان‌زایی را تسریع می‌کند.

او با بیان اینکه علی‌رغم اقدامات سیاسی مختلف در گذشته، بیابان‌زایی همچنان یک معضل جدی زیست‌محیطی در بسیاری از مناطق ایران است، ادامه می‌دهد: شاخص‌های خشکسالی و خشکی حاصل از داده‌های بلندمدت دما و بارندگی وقوع خشکسالی طولانی‌مدت در مناطق مختلف اقلیمی ایران را نشان می‌دهد. خشکسالی‌های شدید و فوق‌العاده شدید هواشناسی در دهه‌های اخیر با رشد سریع جمعیت، شور شدن خاک و مدیریت ضعیف منابع آب نیز به عنوان محرک‌های اصلی انسانی در نظر گرفته می‌شوند.

این استاد پژوهشکده زلزله‌شناسی توضیح می‌دهد: درصد جمعیت روستایی در ایران رو به کاهش است و مناطق شهری به سرعت در حال رشد هستند. از دهه پنجاه شمسی، میزان استفاده از آب‌های زیرزمینی در ایران حدود ۴ برابر شده و میانگین کاهش سالانه سطح آب زیرزمینی حدود ۵۰ سانتی‌متر بوده است. بیابان‌زایی را نمی‌توان به طور کامل متوقف یا مدیریت کرد، اما می‌توان با اتخاذ برخی راهبرد‌های مدیریت پایدار زمین آن را کاهش داد.

زارع با اشاره به اینکه رویداد‌های طبیعی شدید مانند خشکسالی و سیلاب می‌تواند با تغییرات اقلیمی مرتبط باشد، می‌گوید: بررسی شاخص خشکسالی نشان داده است که روندی منفی به ویژه در فلات مرکزی با اقلیم خشک و نیمه خشک برقرار است. این روند منفی منجر به افزایش خشکی در آینده و بدتر شدن وضعیت خشکسالی شدید فعلی در مناطق خشک و نیمه خشک خواهد شد.

او در پاسخ به این سوال که کدام نواحی ایران در معرض بیابان‌زایی هستند، ادامه می‌دهد: مردم فلات مرکزی ایران نسبت به سایر نقاط کشور در معرض خطر خشکسالی شدید و بیابان‌زایی هستند. افزایش مدت و شدت خشکسالی منجر به افزایش مهاجرت خواهد شد.

زارع معتقد است: مشارکت سازمان‌های مردم نهاد محلی در تصمیم‌گیری‌های مدیریت آب برای دستیابی به مدیریت پایدار حوزه آبخیز، مطالعه بهترین روش‌های تأمین و ذخیره‌سازی آب و سامانه‌های آبیاری اصلاح‌شده برای افزایش بهره‌وری مصرف آب، انتخاب مدیران مناسب و چارچوب‌های مدیریتی مناسب در طرح‌های توسعه روستایی برای ایجاد بستر مناسب برای تسریع در روند مبارزه با بیابان‌زایی و توسعه برنامه‌های چند رشته‌ای برای ترکیب یافته‌های علمی مدرن با دانش بومی از روش‌هایی است که می‌توان در مدیریت خشکسالی به کار بست.

استاد پژوهشگاه بین‌المللی زلزله‌شناسی و مهندسی زلزله اظهار می‌کند: در دهه ۱۳۹۰-۱۴۰۰ بارندگی ایران به طور متوسط حدود ۱۱ درصد، آب‌های سطحی حدود ۴۴ درصد و آب‌های تجدیدپذیر حدود ۳۲ درصد کاهش یافته است. در دهه‌های اخیر میانگین دمای شهر‌های اصلی ایران حدود ۰.۶ درجه سانتی‌گراد افزایش یافته است. پیش‌بینی‌ها تا ۱۴۱۵ بین ۰.۷ (در سناریوی متوسط) تا ۱ (در بدترین حالت) درجه افزایش دما را نشان می‌دهد.

او با بیان اینکه در ایران کاهش حدود ۱۵ درصدی بارش و از سوی دیگر افزایش تا حدود ۴.۵ درجه سانتیگراد در میانگین دمای ایران در هفت دهه آینده پیش‌بینی شده و اگر اقدامات فوری برای حل این مشکلات انجام نشود، وضعیت می‌تواند به زودی فاجعه‌بارتر شود، می‌گوید: آب تنها منبع طبیعی است که جایگزینی ندارد و نیاز به آن طاقت فرسا، ثابت و فوری است. رقابت برای دستیابی به منابع کمیاب آب، حداقل به صورت ناخودآگاه، می‌تواند افراد را به رفتار‌های خودخواهانه، غیرهمکاری و حتی تهاجمی و خشونت‌آمیز سوق دهد. علاوه بر این، کمبود بارش ممکن است درآمد مردم را کاهش دهد، مثلاً در بخش کشاورزی، و بنابراین، اضطراب و استرس مرتبط می‌تواند مردم را به سمت خشونت سوق دهد.